Materiaal: paspop, papier en touw
Lengte: 170 cm
Prijs: 110 euro
Bestellen via: annaderijk@hotmail.com
skip to main |
skip to sidebar
annaderijk@hotmail.com
De Stek
Op mijn werk vinden nogal wat overleggen plaats. Het liefst rond lunchtijd want dan kunnen we de heerlijkste broodjes bij onze bakker bestellen.Deze broodjes zijn inmiddels bij eenieder zo geliefd dat men zelfs voor de meest stoffige vergadering aanwezig is. We zijn niet lullig met bestellen waardoor we vaak wat broodjes over hebben.Omdat ik het zonde vind deze broodjes weg te gooien neem ik ze mee en geef ze af bij De Stek. De Stek is een plek waar verslaafden en ex-verslaafden zich verpozen. Het bevindt zich gelijk achter Centraal Station Utrecht.‘Hoera daar komt mevrouw broodje!’ Laatst hadden mijn collega en ik een belangrijk overleg waar we een contract voor binnen moest halen. We hadden alles uit de kast gehaald. We zagen er tip top uit en niks, maar dan ook niks, aan het toeval overgelaten. Als kers op de taart hadden we een prachtig plekje bij Karel de V gereserveerd om in een weldadige ambiance een lunch te nuttigen. Het contract was al voor de helft binnen.De ontmoeting verliep gladjes, we hadden snel een geanimeerd gesprek en het zakelijke element stroomde op natuurlijke wijze in het gesprek door.Halverwege de ontmoeting knipoogde ik naar mijn collega. Wat ging het GOED.Na onze geslaagde lunch liepen we met de gasten mee naar hun auto. ‘Hee, daar de broodjes mevrauuw, mevrauw, mevrauww broodje!’ Ik reageerde niet meteen want ik heet nou eenmaal niet mevrouw broodje. Toen zag ik ze. Het clubje van De Stek. Nee niet vandaag, niet op dit moment.‘Ik heb geen broodjes vandaag jongens’ riep ik nog, maar dat weerhield ze er niet van zich bij ons te voegen en mee te lopen.Het gesprek verstomde meteen. Gelukkig waren de jongens van De Stek niet op hun mondje gevallen. De meest waanzinnig zinnen, overpeinzingen en wat al niet werden uitgesproken. Onze gasten voelden zich duidelijk niet op hun gemak. Bang bestolen te worden? Met hun in contact te moeten treden? Gezien te worden? Ik moet u het antwoord schuldig blijven. Het contract? Dat is niet getekend. Wellicht viel de lunch van Karel de V toch te zwaar op de maag. De volgende keer maar gewoon een broodje uit de ‘eigen doos’. Iemand anders nog een broodje?
Mooie Benen
Sinds een jaar heb ik contactlenzen wat geen overbodige luxe is. Ik heb -2 links en rechts. Daarvoor heb ik me jarenlang in een soort mist bewogen. Met een goed zicht tot 2 meter. Het leuke van zo’n mistige blik is dat je overal bekenden ziet en je hand een aantal keren per dag omhoog gaat om iemand te begroeten. Toen de mist was opgetrokken begreep ik dat ik jarenlang naar onbekenden had lopen zwaaien. Ik snapte ineens ook waarom een vader van school mij altijd zo nadrukkelijk aankijkt. (Ik had een keer tegen hem gezegd dat hij zo op mijn tweelingbroer Gijs lijkt). Ik fietste een keer door de stad en moest wachten voor een stoplicht. Aan de overkant zag ik Gijs. ‘Hallo, hee, Gijs, joehoe, pannenkoek, hier. Hee, heb je poep in je ogen?’Uhh ik denk niet dat het Gijs was.Maar nu ik alles goed kan zien heb ik weer andere begroetingen.Zo liep ik laats in het park en zwaai naar een vrouw die ik ken, ik wist alleen niet meer waarvan. Hadden we samen in de klas gezeten? ‘Hallo! Alles goed? Lekker weer he!’ Tijdens deze chit chat kon ik er maar niet achterkomen wat onze relatie is. We zeggen gedag en ineens weet ik het! Het is de vrouw van de Chinees Yin Bin bij ons om de hoek. Aardig voor iemand zijn kan je nooit teveel doen, maar kom op An zo vaak eet je geen Chinees!Niet lang geleden overkwam me iets soortgelijks.Ik kwam uit mijn werk en ik had het helemaal gehad. Het was 19.00 uur en ik had me de hele dag gek gewerkt. Ik snakte naar een sigaret en naar een biertje. Kom ik een vriendin, die in hetzelfde gebouw een lezing had bijgewoond over Amerika, tegen. Ze is lerares en was door haar collega’s uitgekozen voor een excursie naar Amerikaanse scholen. We staan gezellig te kletsen totdat er een man ons interrumpeert. Hij komt me bekend voor. Voor ik het weet geef ik hem twee kussen op zijn wang. ‘Hallo!’We praten even over Amerika en zwaaien de man vervolgens gedag.‘Ken je hem?’, Vraagt mijn vriendin. Ik kan niet op zijn naam komen maar ik ken hem ergens van.‘Ja Oliebol, dat was Willem Post, de Amerika deskundige die samen met Maarten van Rossem altijd op de tv komt als Amerika in de picture is’. Ik kijk nu al uit naar de volgende ontmoeting!
Iets anders
Na al die narigheid was ik echt toe aan iets anders, maar wat? Ik had energie voor tien maar liep mezelf continu in de weg. Ach joh, weet je wat we moeten doen zei mijn vriendin. We pakken gewoon ons catering bedrijf weer op en gaan het serieus aanpakken. Zo gezegd, zo gedaan, nog geen week later zaten we bij een enorm business evenement met nog 3000 beginnende ondernemers en ondernemers die wel een duwtje in de goede richting konden gebruiken. Het duurde twee dagen van half 8 tot 9 uur s'avonds met zo min mogelijk pauzes. Emil Ratelband was er niks bij. Al binnen een uur zwerden we met z'n allen met onze hand op ons hart dat we super ondernemers gaan worden. Om de 5 minuten moest je een high five aan je buurman geven om het gezegde ook werkelijkheid te laten worden. Ik heb echt alles gedaan op stoelen gedanst, contstant wisselend van plaats zodat ik me niet te veel op mijn gemak ging voelen. Heb ik als een "bij", "honing" voor andere ondernemers gegeven en raar maar waar ik voelde me er ook nog eens goed bij, sterker nog, ik kreeg er energie van. Mijn vriendin had het na 3 uur wel gezien en ook al was ik twee dagen lang bang dat alles met een verborgen camera werd opgenomen staat ons bedrijf inmiddels wel als een huis! An & Jan Catering, de catering voor iedere gelegenheid. Lekker, verrassend en divers!
Anna de Rijk
annaderijk@hotmail.com
Welkom in Atelier Anna, de digitale expositieruimte van Anna de Rijk (Utrecht, 26 augustus 1976).
Hier kunt u diverse werken van Anna vinden. Zo zijn er installaties, ervaringskunsten, schilderijen en beelden. Voor meer informatie over de werken of voor een eventuele koop, workshop, beleving, samenwerking kan je me altijd mailen: annaderijk@hotmail.com
Colmn
Lekker ongemakkelijk
Heb je dat ook wel eens, zonder dat je het wilt denkt iemand dat je iets goed kan of helemaal weet, terwijl dit helemaal niet zo is. Laats kreeg ik een opfriscursus Nederlands en dat is nou niet bepaald mijn sterkste kant.
Automatische stapte ik weer in de rol van de duikert. Wat ik vroeger op school deed, deed ik nu gewoon weer!
Tip 1, weet je het antwoord wacht dan niet totdat je de beurt krijgt maar roep het lekker hard door de ruimte, zodat de lerares kan horen dat je het antwoord weet.
Bij de eerste de beste vraag paste ik tip 1 toe.
Ik kreeg een goedkeurend knikje van de lerares en de rest van de cursus heeft ze me bemoedigend aangekeken als niemand het antwoord wist.
Ohh maar dan weet Anna het juiste antwoord wel.
Not! Nee, Anna weet het helemaal niet. Ik heb 4 uur lang alle trucken uit de Hans Kazan goocheldoos gehaald. Ik was doodop na 4 uur toneelspelen, draaien, schoenen zonder veters strikken, plassen etc. Na afloop van de cursus kwam ze nog even naar me toe, of ik voor de volgende keer (sorry, heb ik iets gemist welke volgende keer) de eerste opdracht wil voorbereiden...
Mmmmm ik ben bang dat onze poezen de opdracht gaan opeten!
Naar Texel
Lekker naar Texel.
En Anna is met haar kontje in een dippie gevallen valderalde rieren valderalde rade en Anna is met haar …... tra lala lalalalalalaOf het nou kwam door de winter waar maar geen einde aan wou komen, de sleur van elke dag dezelfde handelingen, de hoeveelheid was of mijn jochie Max, ik zat behoorlijk in een dippie.Alles koste me moeite.Ik was helemaal vlak geworden en voelde me net de garnalenpelster van de reclame die al die boten op zich af ziet komen AHAHHAAAAHAH!Het waren geen garnalen maar het was een boot met werk, een boot met was, een boot met schoonmaken, een boot met leuke dingen doen, een boot met aan jezelf werken, en nog een boot en nog een...BAH! Hoe uit deze dip te komen.... een weekend weg, alleen, naar bijvoorbeeld Texel!Zo gezegd zo gedaan! Een poepig hotelletje gevonden in de Kooi. Het was alleen jammer dat het toilet en de douche zich op de gang bevonden en er geen televisie-radio op mijn kamertje aanwezig was. Nou ja, verplicht een goed boek lezen daar is ook niks mis mee maar je zit dan ineens wel heel erg met jezelf.Vrijdagmiddag gelijk uit mijn werk lekker met de trein naar Den Helder. Op Texel ingeschreven in hotel de Zwaluw, fiets gehuurd en allemaal lekkere dingen gekocht voor je weet maar nooit. Daarna snel naar het strand waar helemaal niemand was, heb me anderhalf uur lang de longen uit mijn lijf gezongen heerlijk! Alleen daar knap je al enorm van op. Het was het eerste mooie weekend en de wereld lachte me gewoon toe. Omdat ik het niet kan laten ging ik toch nog even jutten. Bij de eerste dop die ik wil pakken scheur ik uit mijn broek en niet zo´n beetje ook mijn hele bips (zeg maar gerust kont) kwam uit mijn broek. Ik kon bijna niet meer lopen van het lachen. Moet je mij nu zien, zelfstandige vrouw die het allemaal wel alleen kan en oh zo stoer en charmant is scheurt nog geen twee uur na aankomst al uit haar broek. Heb mijn jas om mijn broek geknoopt en me de hele avond niet meer verroerd. Heb in de enige strandtent die nog open was als avondeten bitterballen gegeten met veel bier erbij. Ik heb twee geweldige dagen op Texel gehad en ik kom zeker nog een keer terug! Lekker garnalen vissen, naar Ecomare, wandelen, fietsen, lekker eten en verder helemaal niks.
En nu maar gauw wachten op de volgende dip!
Berlijn
Ik was met mijn vriendin in Berlijn en het was ijskoud. Tot diep in de nacht verkenden we Berlijn en genoten we van onze vriendschap. Toen werd ik gebeld door Rik.
‘Wat, gaat het niet goed met de vader van Mary?’
‘Is hij al thuis?’ ‘Nee, in het ziekenhuis’ ‘He, belde ze je daarvoor midden in de nacht wakker? Wat raar, Rik’.
‘Niet Mary haar vader, jouw vader ligt met een hartinfarct in het ziekenhuis! En het gaat niet goed’.
‘Wat?’ Janneke stak meteen twee sigaretten aan in ons verboden te roken kamer en schonk de glazen vol.
‘Shit’. ‘We kunnen met de trein terug, als je wilt’? ‘Nee, dank je. Hij mag heel weinig bezoek, en als we thuis zijn is het vroeg genoeg’.
Maar je voelt je ineens verschrikkelijk ver van alles vandaan. We hebben getoost en nog meer op mijn vader gedronken.
De rest van de tijd heb ik met mijn vader in mijn borstzak Berlijn verkend en beleefd. Het Berlijn, dat hij zo goed kent en waar hij vol vuur over kan vertellen. Vooral over Rinus van der Lubbe, de brandstichter van het Rijksdaggebouw. Hij heeft jaren geleden een steen van het Rijksdaggebouw in een kastje gedaan, samen met een aangebrande foto van zijn held, en die prominent in zijn atelier opgehangen. Ik moest en zou het Rijksdaggebouw in.
‘Pa, ik ben er hoor’!
Mijn vader, die zo’n vreselijke hang naar het leven heeft, die het leven wil vieren alsof het zijn laatste dag is, lag in zijn eentje aan allerlei slangen en kreeg onderzoek na onderzoek.
Ik moest denken aan die keer dat we in een museum waren. Mijn vader die helemaal opgewonden door alle zalen rende, als een kind zo blij. Met zwaaiende armen en hard pratend, zichzelf het museum eigen makend. Toen hij uitgerend was, begon hij de schilderijen te analyseren. ‘Zie je hoe dat licht die vrouw streelt?’ ‘Hoe prachtig die citroen op dat tafelkleed ligt’. Hij raakte de schilderijen telkens net niet aan, wat de suppoosten behoorlijk irritant vonden. Drie schilderijen later waren er al vijf mensen naast ons gaan staan. Hij veroorzaakte een heuse opstopping. ‘Bedankt meneer, voor deze geweldige lezing’! ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt’. Ik was verschrikkelijk trots en blij dat deze man mijn vader was. Gert, die van elke ontmoeting een feest maakt en mensen binnen een minuut voor zich heeft gewonnen. Je bent na zo’n ontmoeting een ervaring en een verslaving rijker.
In het ziekenhuis vond ik hem in een kamer met heel veel andere bezoekers. ‘Ik dacht dat hij rust nodig had’, zei ik tegen een zuster.‘Ja, dat klopt, maar ze zijn niet te houden. Ze komen ongevraagd “eventjes” langs’. Ik kon hem bijna niet zien door alle bloemen, boeken en andere geschenken. ‘Ha pa, alles goed?’ ‘Ha lieverd, wat fijn dat je er bent!’. Dat was onze enige conversatie. Toen ik wegging, keek hij me met ‘sorryogen’ aan en wees naar de telefoon. ‘Bel je me, An?’
Thuis, pakte ik mijn tas uit en vond de steen die ik van het Rijksdaggebouw had meegenomen, en maakte er een monumentje van. Niet voor Rinus, maar voor Gert, mijn superpa. Dat ik nog maar heel lang, verslaafd mag blijven.
Borrel
Soms heb je een dag waarbij je gewoon beter in bed kan blijven. Het begon dat we ons verslapen hadden.
8 uur, shit. Jongens aankleden - tandje erop!
Joehoe, we gaan het redden; we zijn al halverwege!
“Oh, sorry jongens ik ben mijn lenzen vergeten in te doen.” Balen: kwamen we net te laat op school, was er kring met ouders en dan mag je niet storen. Lekker een kwartier in de gang wachten! 9 uur vergadering op mijn werk - 10 minuten te laat. “Hé, is er nog geen koffie?” “Nee, dat weet je toch, Annemarie heeft een dagje vrij.” “Oke, hoeveel mensen zijn er al? 19. Mmm, snel een paar kannen koffie zetten. Met zweetplekken en vier koffiekannen naar de vergaderzaal. “Sorry dat ik wat later ben…”Waar gaat het eigenlijk over? Ik heb mijn agenda en bijlagen boven laten liggen. “Anna, jij zou vandaag notuleren en wil je agendapunt 5 inleiden - dat kan jij beter doen.” “Goed, wat is agendapunt 5?” Na de vergadering belt mijn moeder dat Max alleen nog vandaag om 12.30 uur kan komen testzwemmen bij zwembad Blauwkapel in Groenenkan. “Waar is dat?” “Vlakbij ziekenhuis Overvecht” zegt een collega die er verstand van heeft. Not! Fiets me helemaal het leppie van het Overvecht ziekenhuis naar de andere kant van Utrecht. Wat is er beter om na zo’n fietstocht in een sauna te verpozen? (de temperatuur in het zwembad is ong. 40 graden) “Kan ik ook even buiten wachten?” “Nee, het is de bedoeling dat je er met testzwemmen bijblijft.” “Kom Max, gaan we lekker weer naar school.” Zijn we net onderweg gaat mijn ketting van de fiets. Mmm. Afijn, ben weer lekker op mijn werk. Even bijkomen. Werk en bijkomen zijn twee dingen die al maanden niet samengaan. Ach, kan mij het ook schelen. Ik ga vanavond lekker met mijn vriendin de stad onveilig maken. Blieb, bliep. SMS: “hee An hoe gaat tieehh? Het gaat niet lukken vanavond ben nu in Amsterdam met V, K en J aan het drinken en het is beeruhh gezellig jôh! Vertel het je laterrrrrr.
Fuck, das nie best. SMS terug: Veel plezier en de groeten! Dikke kussen. Het geeft ook niet, mail ik Rik voor een super avondje samen: Ha lieverd! Jan kan vanavond niet. Zullen wij een gezellig avondje doen? Filmpje huren? Lekker kletsen? Spelletje? Een gat in de avond neuken? Mail Rik: Heerlijk, kijk er naar uit! Ben later - werk over. Tot zo schat. XXX Wat een lieverd hè? Onderweg naar huis kom ik Gemma tegen.“Anna, kom gezellig even een biertje drinken.”“Gezellig! Maar ik drink er maar eentje want ik moet de kinderen zo ophalen en eten kopen en koken….” Zeven bier later en licht in mijn hoofd - ben helemaal vergeten te eten - ga ik maar eens op huis aan.“Wat gaan we eten mama?” “Borrel”
“Borrel, wat is dat?’” “Dit.” Ik doe de kast open en pak alles wat we hebben wat een beetje op een borrel snack lijkt en doe het op een grote schaal. Ik trek een bakje olijven open, doe een zak chips en nootjes in bakjes. Ik snij stukken kaas, komkommer, wortel en salami, pak de soepstengels, de tapenade en de augurken en zet alles fijn op tafel. Één biertje moet nog kunnen. Kinderen naar bed, en dan ruim ik ‘de borrel’ op, ga de kleren wassen, de strijk doen, het huis aan kant brengen en dan ben ik lekker klaar als Rik komt!“Hé Rik! We gaen err een gesellig aavondje van maaaken!” Ik knal op de bank en wordt niet meer wakker. Ik ben nokkie.
Cidkity
We willen graag dat onze kinderen niks te kort komen. En daar is de afgelopen tijd dan ook hard aan gewerkt! Een leegstaande loods of afgelegen boerderij wordt met behulp van wat verf en een paar kindvriendelijke toestellen omgebouwd tot een heus kinderparadijs. En wat zijn we daar blij mee! Kinderfeestjes of een verloren vakantiedag kan daar mooi mee worden opgevuld.Lang heb ik me tegen deze sfeerloze, geen zontoelatende bunkers, verzet waar kinderen uitgelaten rondlopen en zich om de vijf minuten bij hun genestelde ouders voegen met een geschaafde knie, een bloedneus of ander kinderleed. Heerlijk, ik kan me niks leukers voorstellen. Maar ook ik kon me niet langer voor deze uit de grond gestamde gezelligheid weren, dus gingen we naar het pittoreske CidKity (´Het is KidzCity, mama!´). Omdat ik zo goed gehumeurd was mocht er ook een vriendje mee die nog Nóóóóóit in CidKity was geweest, en zoals u begrijpt: dat kan natuurlijk niet. Daar ging ik met onze proviand, drie uitzinnige kinderen en met lood in mijn schoenen. We kwamen aan en al onze goede afspraken, die we in de bus hadden gemaakt, verdwenen als sneeuw voor de zon. Binnen 5 seconden waren ze uit elkaar gestoven, schoenen, wanten en jassen op een hoop achterlatend. I love it! Toen dacht ik ineens aan onze Maxima, die in het kader van haar aandachtsgebied allochtonen de wijze woorden sprak: ”je moet gewoon meedoen, meedoen, meedoen! ”Ok, binnen een wip had ook ik mijn jas en schoenen achtergelaten en ging op zoek naar mijn kinderen. Na 10 keer van de hoge glijbaan af te zijn geweest probeerde ik wat anders; ´Sara, je kan hier toch ook laserqueesten?´ ´Ja, mam, daar´ en ze wees met haar vinger naar een nog kleinere bunker. ´Kom op, dan gaan we!´ zei ik zo enthousiast mogelijk. Nu moesten de kinderen eerst even overleggen. Hadden ze daar wel zin in? ´Vooruit mam, één keertje dan´. Joepie! We kregen allemaal een prachtig pak aan met de naam ´Rambo´, ´Wizzkidd´ of ´Gadget´. Het spel kon beginnen! Na één minuut zeiden de andere kinderen: ´Kom jongens, we gaan met z’n allen op die mevrouw!´ - ´Jaaahh, we gaan haar pakken!´ Hadden ze dat nou maar niet gezegd. ik ging er helemaal voor! Sara kwam bij me. ´Ik vind het zielig voor je´.´Welnee, geeft niks. Maar je kan wel een spion worden als je wilt. ´Ja leuk, ik ben spion!´ Na een minuut kwam Sara weer bij me: ´Wat is een spion eigenlijk?` ´Nou, dan doe je net of je bij de jongens hoort maar je hoort eigenlijk bij mij´. ´Maar ik ben helemaal niet bij jou, ik hoor bij de jongens´. Vijf spelletjes en een kop als een biet later, gutst het zweet van mijn hoofd en konden we kijken wie er gewonnen had. ´Jeeh, die mevrouw (de ´Terminator´) heeft gewonnen. Ik was als een kind zo blij. Drie weken later opperde ik of we niet nog eens naar CidKity konden gaan? ´Jaaaaa, HOERA!´. Nadat ze klaar waren met hun indianendans kwam Saar nog even naar me toe. ´Bedankt mam, écht hartstikke leuk... maar, eh, neem je dan gewoon je boek weer mee?´
Vakantiepret
Ik was lekker aan het werk toen een collega mij een prettige vakantie toewenste. ´Vakantie? Heb ik vakantie dan?´ ´Ja, volgende week toch?´ Oh ja, natuurlijk... Helemaal vergeten. Aangename verrassing, hoor ik jullie denken. En dat is natuurlijk ook zo, maar wat ging ik doen?Het is best leuk hoor, een dagje koekjes bakken, een puzzel maken en lekker rustig alle boodschappen doen, maar mijn kinderen denken daar heel anders over! Die willen gewoon lekker bewegen, er op uit en nieuw dingen ontdekken! Na de weeksluiting, waar Sara een dansje deed op ´Ch!ps´, en nadat alle knutselwerkjes, gymtassen, plantjes en de gewone tassen op mijn fiets waren gepakt, kon het feest beginnen: de vakantie! We waren nog niet thuis of er werd gebeld: ´Eh... hallo, met Daan. Kan Max komen spelen?´ ´Ja hoor, ik kom hem zo brengen´. Sara: ´Oh, mag ik dan nog even naar Boris?´ ´Bel maar of het uitkomt´. ´Ja, het kan mama. Één uurtje want daarna moet hij naar zwemles´. - Tuurlijk, lekker makkelijk. Ons taxibedrijf ´het wagentje´vond aardig aftrek.Na het eten vroeg Max: ´wat gaan we eigenlijk doen in de vakantie?´´We zien wel! Alles ligt nog open´ zei ik zo gezellig mogelijk. De volgende dag na zwemles zei ik: ´Kom jongens, we gaan lekker naar onze tuin´ ´Hè? Nee, daar hebben we geen zin in´. ´We gaan toch, dus doe maar snel jullie laarzen aan´.´Wat moeten we daar nou doen? Er is niemand en het is hartstikke koud´. ´Wat we daar doen gaan? Tuinieren natuurlijk, wat anders?´ De tuin lag er nogal verwaarloosd bij. Janneke, mijn vriendin, en ik waren al maanden niet geweest. ´Zo jongens, lekker aan het werk. Ik ga bollen planten!´ (Eind februari, lekker op tijd!) `En, wat willen jullie doen?´ ´Ik ga de molshopen platmaken!´ zei Max´En ik ga een vijver maken´ zei Sara. ´Goed jongens, pak maar een schep´. Iedereen ging helemaal op in zijn bezigheden. Twee uur later, tot op het bot verkleumd, plantte ik mijn laatste tulpenbol en keek naar mijn kinderen. Een groot geluksgevoel ging door me heen. Ja, heerlijk vakantie! En we zullen wel zien wat we doen.
BBQ
Als de zon weer begint te schijnen en ik dat heerlijke zomerse vakantiegevoel weer in mijn lichaam voel kriebelen, dan denk ik gelijk aan BBQ-en!Nou heb ik thuis zo’n klein tuintje dat BBQ-en daar gewoon niet mogelijk is.Wat een geluk dat we een volkstuin hebben. Vorig jaar toen Jan en ik de tuin (eind van de zomer) kochten was het ons doel daar zo snel mogelijk een grootse BBQ te organiseren!De tuin had maar één maar. Er was geen terras te bekennen.Nou, dan kopen we toch een paar zakken houtsnippers en vlonders en klaar is kees. Dit bleek geen goed idee. Iedereen zakte weg en het onkruid groeide zo snel dat de vlonders binnen een paar weken niet meer te zien waren.Ons eerste tuinproject van dit jaar was te zorgen voor een terras!Via-via konden we gratis ouderwetse grindtegels komen ophalen (na wat overleggen wou hij ze voor een aardig prijsje ook wel langs brengen). Ouderwetse grinttegels, dat klinkt gezellig. Project terras ging goed!We moesten beslist zand hebben volgens de kenners anders gaan de tegels ‘werken’, dat moeten we niet hebben. Prima, we lieten een kuub zand aanrukken.Toen kon het leggen van het terras beginnen!Ik had de tegels nog niet gezien en ik begreep meteen waarom we ze gratis hadden gekregen.Grinttegels zijn namelijk verschrikkelijk lelijk! Ik leg ze dus andersom. Tweede grote nadeel: ze zijn niet te tillen zo zwaar! Na 3 tegels zat ik al stuk, nog zo’n 40 te gaan!Het terras zoals we dat bedacht hadden, werd na de 5de tegel drastisch anders. Het ging er niet meer om hoe de tegels lagen, als ze er maar lagen. Dat het niet helemaal waterpas was, strak op elkaar, big deal.Het enige wat ik bij elke tegel dacht was: Het is voor de BBQ An, gewoon doorgaan, BBQ, BBQ…Klaar!!!Het terras was groot genoeg om met zeker 11 mensen heerlijk relaxt aan een tafel te kunnen zitten.Toen nog al het zand dat over was wegwerken. Andere tuinders hadden al over onze berg zand geklaagd (is toch niet te geloven zoiets). Waar laat je zoveel zand? In een zandbak natuurlijk. Snel een gigagat gegraven en daar kruiwagens zand in gedumpt. “Bedankt mama, een zandbak! Echt lief!” Maar ik had nog zeker 5 kruiwagens die ik ergens kwijt moest. De BBQ vuurdoop kon eindelijk beginnen. Bij een BBQ denk ik aan ongelofelijke hoeveelheden vlees, drank en lekkere sausjes. Als we vroeger thuis BBQ-den, dan was dat een happening waar iedereen aan meedeed. Wij hadden geen kooltjes, nee, wij moesten een groot vuur maken. Ik en mijn broertje zorgde dat er genoeg hout was en dan hebben we het over veel hout, het liefs twee pallets. Mijn grote broer zorgde voor het vlees, mijn moeder voor de drank en mijn zus en de rest van de gasten nam iets BBQ’s mee.Dan de hele avond lekker bikken, lachen, kletsen en als al het vlees op was: de rest van het hout opstoken en sterke verhalen vertellen.
Ik kon niet wachten. Ik had lekker veel worstjes, een paar grote scampies en nog een reuze pakket divers BBQ vlees in huis gehaald. Even bellen wie er vanavond kan. Na tien telefoontjes hield ik het voor gezien. Met z’n drieën is het toch ook heel gezellig?“Jongens, jullie kunnen hout gaan sprokkelen.“Na vijf takjes hielden ze het voor gezien en kon ik voor de rest van het hout zorgen. Als ze één worstje hebben gegeten is het veel en waarom konden we niet naar huis om lekker buiten te spelen?We zijn hier toch helemaal buiten?“Ja, maar hier zijn geen stenen dan kunnen we niet goed voetballen.”Volgend jaar project voetbalveld! Heeft er nog iemand grinttegels?
Heb je dat ook wel eens, zonder dat je het wilt denkt iemand dat je iets goed kan of helemaal weet, terwijl dit helemaal niet zo is. Laats kreeg ik een opfriscursus Nederlands en dat is nou niet bepaald mijn sterkste kant.
Automatische stapte ik weer in de rol van de duikert. Wat ik vroeger op school deed, deed ik nu gewoon weer!
Tip 1, weet je het antwoord wacht dan niet totdat je de beurt krijgt maar roep het lekker hard door de ruimte, zodat de lerares kan horen dat je het antwoord weet.
Bij de eerste de beste vraag paste ik tip 1 toe.
Ik kreeg een goedkeurend knikje van de lerares en de rest van de cursus heeft ze me bemoedigend aangekeken als niemand het antwoord wist.
Ohh maar dan weet Anna het juiste antwoord wel.
Not! Nee, Anna weet het helemaal niet. Ik heb 4 uur lang alle trucken uit de Hans Kazan goocheldoos gehaald. Ik was doodop na 4 uur toneelspelen, draaien, schoenen zonder veters strikken, plassen etc. Na afloop van de cursus kwam ze nog even naar me toe, of ik voor de volgende keer (sorry, heb ik iets gemist welke volgende keer) de eerste opdracht wil voorbereiden...
Mmmmm ik ben bang dat onze poezen de opdracht gaan opeten!
Naar Texel
Lekker naar Texel.
En Anna is met haar kontje in een dippie gevallen valderalde rieren valderalde rade en Anna is met haar …... tra lala lalalalalalaOf het nou kwam door de winter waar maar geen einde aan wou komen, de sleur van elke dag dezelfde handelingen, de hoeveelheid was of mijn jochie Max, ik zat behoorlijk in een dippie.Alles koste me moeite.Ik was helemaal vlak geworden en voelde me net de garnalenpelster van de reclame die al die boten op zich af ziet komen AHAHHAAAAHAH!Het waren geen garnalen maar het was een boot met werk, een boot met was, een boot met schoonmaken, een boot met leuke dingen doen, een boot met aan jezelf werken, en nog een boot en nog een...BAH! Hoe uit deze dip te komen.... een weekend weg, alleen, naar bijvoorbeeld Texel!Zo gezegd zo gedaan! Een poepig hotelletje gevonden in de Kooi. Het was alleen jammer dat het toilet en de douche zich op de gang bevonden en er geen televisie-radio op mijn kamertje aanwezig was. Nou ja, verplicht een goed boek lezen daar is ook niks mis mee maar je zit dan ineens wel heel erg met jezelf.Vrijdagmiddag gelijk uit mijn werk lekker met de trein naar Den Helder. Op Texel ingeschreven in hotel de Zwaluw, fiets gehuurd en allemaal lekkere dingen gekocht voor je weet maar nooit. Daarna snel naar het strand waar helemaal niemand was, heb me anderhalf uur lang de longen uit mijn lijf gezongen heerlijk! Alleen daar knap je al enorm van op. Het was het eerste mooie weekend en de wereld lachte me gewoon toe. Omdat ik het niet kan laten ging ik toch nog even jutten. Bij de eerste dop die ik wil pakken scheur ik uit mijn broek en niet zo´n beetje ook mijn hele bips (zeg maar gerust kont) kwam uit mijn broek. Ik kon bijna niet meer lopen van het lachen. Moet je mij nu zien, zelfstandige vrouw die het allemaal wel alleen kan en oh zo stoer en charmant is scheurt nog geen twee uur na aankomst al uit haar broek. Heb mijn jas om mijn broek geknoopt en me de hele avond niet meer verroerd. Heb in de enige strandtent die nog open was als avondeten bitterballen gegeten met veel bier erbij. Ik heb twee geweldige dagen op Texel gehad en ik kom zeker nog een keer terug! Lekker garnalen vissen, naar Ecomare, wandelen, fietsen, lekker eten en verder helemaal niks.
En nu maar gauw wachten op de volgende dip!
Berlijn
Ik was met mijn vriendin in Berlijn en het was ijskoud. Tot diep in de nacht verkenden we Berlijn en genoten we van onze vriendschap. Toen werd ik gebeld door Rik.
‘Wat, gaat het niet goed met de vader van Mary?’
‘Is hij al thuis?’ ‘Nee, in het ziekenhuis’ ‘He, belde ze je daarvoor midden in de nacht wakker? Wat raar, Rik’.
‘Niet Mary haar vader, jouw vader ligt met een hartinfarct in het ziekenhuis! En het gaat niet goed’.
‘Wat?’ Janneke stak meteen twee sigaretten aan in ons verboden te roken kamer en schonk de glazen vol.
‘Shit’. ‘We kunnen met de trein terug, als je wilt’? ‘Nee, dank je. Hij mag heel weinig bezoek, en als we thuis zijn is het vroeg genoeg’.
Maar je voelt je ineens verschrikkelijk ver van alles vandaan. We hebben getoost en nog meer op mijn vader gedronken.
De rest van de tijd heb ik met mijn vader in mijn borstzak Berlijn verkend en beleefd. Het Berlijn, dat hij zo goed kent en waar hij vol vuur over kan vertellen. Vooral over Rinus van der Lubbe, de brandstichter van het Rijksdaggebouw. Hij heeft jaren geleden een steen van het Rijksdaggebouw in een kastje gedaan, samen met een aangebrande foto van zijn held, en die prominent in zijn atelier opgehangen. Ik moest en zou het Rijksdaggebouw in.
‘Pa, ik ben er hoor’!
Mijn vader, die zo’n vreselijke hang naar het leven heeft, die het leven wil vieren alsof het zijn laatste dag is, lag in zijn eentje aan allerlei slangen en kreeg onderzoek na onderzoek.
Ik moest denken aan die keer dat we in een museum waren. Mijn vader die helemaal opgewonden door alle zalen rende, als een kind zo blij. Met zwaaiende armen en hard pratend, zichzelf het museum eigen makend. Toen hij uitgerend was, begon hij de schilderijen te analyseren. ‘Zie je hoe dat licht die vrouw streelt?’ ‘Hoe prachtig die citroen op dat tafelkleed ligt’. Hij raakte de schilderijen telkens net niet aan, wat de suppoosten behoorlijk irritant vonden. Drie schilderijen later waren er al vijf mensen naast ons gaan staan. Hij veroorzaakte een heuse opstopping. ‘Bedankt meneer, voor deze geweldige lezing’! ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt’. Ik was verschrikkelijk trots en blij dat deze man mijn vader was. Gert, die van elke ontmoeting een feest maakt en mensen binnen een minuut voor zich heeft gewonnen. Je bent na zo’n ontmoeting een ervaring en een verslaving rijker.
In het ziekenhuis vond ik hem in een kamer met heel veel andere bezoekers. ‘Ik dacht dat hij rust nodig had’, zei ik tegen een zuster.‘Ja, dat klopt, maar ze zijn niet te houden. Ze komen ongevraagd “eventjes” langs’. Ik kon hem bijna niet zien door alle bloemen, boeken en andere geschenken. ‘Ha pa, alles goed?’ ‘Ha lieverd, wat fijn dat je er bent!’. Dat was onze enige conversatie. Toen ik wegging, keek hij me met ‘sorryogen’ aan en wees naar de telefoon. ‘Bel je me, An?’
Thuis, pakte ik mijn tas uit en vond de steen die ik van het Rijksdaggebouw had meegenomen, en maakte er een monumentje van. Niet voor Rinus, maar voor Gert, mijn superpa. Dat ik nog maar heel lang, verslaafd mag blijven.
Borrel
Soms heb je een dag waarbij je gewoon beter in bed kan blijven. Het begon dat we ons verslapen hadden.
8 uur, shit. Jongens aankleden - tandje erop!
Joehoe, we gaan het redden; we zijn al halverwege!
“Oh, sorry jongens ik ben mijn lenzen vergeten in te doen.” Balen: kwamen we net te laat op school, was er kring met ouders en dan mag je niet storen. Lekker een kwartier in de gang wachten! 9 uur vergadering op mijn werk - 10 minuten te laat. “Hé, is er nog geen koffie?” “Nee, dat weet je toch, Annemarie heeft een dagje vrij.” “Oke, hoeveel mensen zijn er al? 19. Mmm, snel een paar kannen koffie zetten. Met zweetplekken en vier koffiekannen naar de vergaderzaal. “Sorry dat ik wat later ben…”Waar gaat het eigenlijk over? Ik heb mijn agenda en bijlagen boven laten liggen. “Anna, jij zou vandaag notuleren en wil je agendapunt 5 inleiden - dat kan jij beter doen.” “Goed, wat is agendapunt 5?” Na de vergadering belt mijn moeder dat Max alleen nog vandaag om 12.30 uur kan komen testzwemmen bij zwembad Blauwkapel in Groenenkan. “Waar is dat?” “Vlakbij ziekenhuis Overvecht” zegt een collega die er verstand van heeft. Not! Fiets me helemaal het leppie van het Overvecht ziekenhuis naar de andere kant van Utrecht. Wat is er beter om na zo’n fietstocht in een sauna te verpozen? (de temperatuur in het zwembad is ong. 40 graden) “Kan ik ook even buiten wachten?” “Nee, het is de bedoeling dat je er met testzwemmen bijblijft.” “Kom Max, gaan we lekker weer naar school.” Zijn we net onderweg gaat mijn ketting van de fiets. Mmm. Afijn, ben weer lekker op mijn werk. Even bijkomen. Werk en bijkomen zijn twee dingen die al maanden niet samengaan. Ach, kan mij het ook schelen. Ik ga vanavond lekker met mijn vriendin de stad onveilig maken. Blieb, bliep. SMS: “hee An hoe gaat tieehh? Het gaat niet lukken vanavond ben nu in Amsterdam met V, K en J aan het drinken en het is beeruhh gezellig jôh! Vertel het je laterrrrrr.
Fuck, das nie best. SMS terug: Veel plezier en de groeten! Dikke kussen. Het geeft ook niet, mail ik Rik voor een super avondje samen: Ha lieverd! Jan kan vanavond niet. Zullen wij een gezellig avondje doen? Filmpje huren? Lekker kletsen? Spelletje? Een gat in de avond neuken? Mail Rik: Heerlijk, kijk er naar uit! Ben later - werk over. Tot zo schat. XXX Wat een lieverd hè? Onderweg naar huis kom ik Gemma tegen.“Anna, kom gezellig even een biertje drinken.”“Gezellig! Maar ik drink er maar eentje want ik moet de kinderen zo ophalen en eten kopen en koken….” Zeven bier later en licht in mijn hoofd - ben helemaal vergeten te eten - ga ik maar eens op huis aan.“Wat gaan we eten mama?” “Borrel”
“Borrel, wat is dat?’” “Dit.” Ik doe de kast open en pak alles wat we hebben wat een beetje op een borrel snack lijkt en doe het op een grote schaal. Ik trek een bakje olijven open, doe een zak chips en nootjes in bakjes. Ik snij stukken kaas, komkommer, wortel en salami, pak de soepstengels, de tapenade en de augurken en zet alles fijn op tafel. Één biertje moet nog kunnen. Kinderen naar bed, en dan ruim ik ‘de borrel’ op, ga de kleren wassen, de strijk doen, het huis aan kant brengen en dan ben ik lekker klaar als Rik komt!“Hé Rik! We gaen err een gesellig aavondje van maaaken!” Ik knal op de bank en wordt niet meer wakker. Ik ben nokkie.
Cidkity
We willen graag dat onze kinderen niks te kort komen. En daar is de afgelopen tijd dan ook hard aan gewerkt! Een leegstaande loods of afgelegen boerderij wordt met behulp van wat verf en een paar kindvriendelijke toestellen omgebouwd tot een heus kinderparadijs. En wat zijn we daar blij mee! Kinderfeestjes of een verloren vakantiedag kan daar mooi mee worden opgevuld.Lang heb ik me tegen deze sfeerloze, geen zontoelatende bunkers, verzet waar kinderen uitgelaten rondlopen en zich om de vijf minuten bij hun genestelde ouders voegen met een geschaafde knie, een bloedneus of ander kinderleed. Heerlijk, ik kan me niks leukers voorstellen. Maar ook ik kon me niet langer voor deze uit de grond gestamde gezelligheid weren, dus gingen we naar het pittoreske CidKity (´Het is KidzCity, mama!´). Omdat ik zo goed gehumeurd was mocht er ook een vriendje mee die nog Nóóóóóit in CidKity was geweest, en zoals u begrijpt: dat kan natuurlijk niet. Daar ging ik met onze proviand, drie uitzinnige kinderen en met lood in mijn schoenen. We kwamen aan en al onze goede afspraken, die we in de bus hadden gemaakt, verdwenen als sneeuw voor de zon. Binnen 5 seconden waren ze uit elkaar gestoven, schoenen, wanten en jassen op een hoop achterlatend. I love it! Toen dacht ik ineens aan onze Maxima, die in het kader van haar aandachtsgebied allochtonen de wijze woorden sprak: ”je moet gewoon meedoen, meedoen, meedoen! ”Ok, binnen een wip had ook ik mijn jas en schoenen achtergelaten en ging op zoek naar mijn kinderen. Na 10 keer van de hoge glijbaan af te zijn geweest probeerde ik wat anders; ´Sara, je kan hier toch ook laserqueesten?´ ´Ja, mam, daar´ en ze wees met haar vinger naar een nog kleinere bunker. ´Kom op, dan gaan we!´ zei ik zo enthousiast mogelijk. Nu moesten de kinderen eerst even overleggen. Hadden ze daar wel zin in? ´Vooruit mam, één keertje dan´. Joepie! We kregen allemaal een prachtig pak aan met de naam ´Rambo´, ´Wizzkidd´ of ´Gadget´. Het spel kon beginnen! Na één minuut zeiden de andere kinderen: ´Kom jongens, we gaan met z’n allen op die mevrouw!´ - ´Jaaahh, we gaan haar pakken!´ Hadden ze dat nou maar niet gezegd. ik ging er helemaal voor! Sara kwam bij me. ´Ik vind het zielig voor je´.´Welnee, geeft niks. Maar je kan wel een spion worden als je wilt. ´Ja leuk, ik ben spion!´ Na een minuut kwam Sara weer bij me: ´Wat is een spion eigenlijk?` ´Nou, dan doe je net of je bij de jongens hoort maar je hoort eigenlijk bij mij´. ´Maar ik ben helemaal niet bij jou, ik hoor bij de jongens´. Vijf spelletjes en een kop als een biet later, gutst het zweet van mijn hoofd en konden we kijken wie er gewonnen had. ´Jeeh, die mevrouw (de ´Terminator´) heeft gewonnen. Ik was als een kind zo blij. Drie weken later opperde ik of we niet nog eens naar CidKity konden gaan? ´Jaaaaa, HOERA!´. Nadat ze klaar waren met hun indianendans kwam Saar nog even naar me toe. ´Bedankt mam, écht hartstikke leuk... maar, eh, neem je dan gewoon je boek weer mee?´
Vakantiepret
Ik was lekker aan het werk toen een collega mij een prettige vakantie toewenste. ´Vakantie? Heb ik vakantie dan?´ ´Ja, volgende week toch?´ Oh ja, natuurlijk... Helemaal vergeten. Aangename verrassing, hoor ik jullie denken. En dat is natuurlijk ook zo, maar wat ging ik doen?Het is best leuk hoor, een dagje koekjes bakken, een puzzel maken en lekker rustig alle boodschappen doen, maar mijn kinderen denken daar heel anders over! Die willen gewoon lekker bewegen, er op uit en nieuw dingen ontdekken! Na de weeksluiting, waar Sara een dansje deed op ´Ch!ps´, en nadat alle knutselwerkjes, gymtassen, plantjes en de gewone tassen op mijn fiets waren gepakt, kon het feest beginnen: de vakantie! We waren nog niet thuis of er werd gebeld: ´Eh... hallo, met Daan. Kan Max komen spelen?´ ´Ja hoor, ik kom hem zo brengen´. Sara: ´Oh, mag ik dan nog even naar Boris?´ ´Bel maar of het uitkomt´. ´Ja, het kan mama. Één uurtje want daarna moet hij naar zwemles´. - Tuurlijk, lekker makkelijk. Ons taxibedrijf ´het wagentje´vond aardig aftrek.Na het eten vroeg Max: ´wat gaan we eigenlijk doen in de vakantie?´´We zien wel! Alles ligt nog open´ zei ik zo gezellig mogelijk. De volgende dag na zwemles zei ik: ´Kom jongens, we gaan lekker naar onze tuin´ ´Hè? Nee, daar hebben we geen zin in´. ´We gaan toch, dus doe maar snel jullie laarzen aan´.´Wat moeten we daar nou doen? Er is niemand en het is hartstikke koud´. ´Wat we daar doen gaan? Tuinieren natuurlijk, wat anders?´ De tuin lag er nogal verwaarloosd bij. Janneke, mijn vriendin, en ik waren al maanden niet geweest. ´Zo jongens, lekker aan het werk. Ik ga bollen planten!´ (Eind februari, lekker op tijd!) `En, wat willen jullie doen?´ ´Ik ga de molshopen platmaken!´ zei Max´En ik ga een vijver maken´ zei Sara. ´Goed jongens, pak maar een schep´. Iedereen ging helemaal op in zijn bezigheden. Twee uur later, tot op het bot verkleumd, plantte ik mijn laatste tulpenbol en keek naar mijn kinderen. Een groot geluksgevoel ging door me heen. Ja, heerlijk vakantie! En we zullen wel zien wat we doen.
BBQ
Als de zon weer begint te schijnen en ik dat heerlijke zomerse vakantiegevoel weer in mijn lichaam voel kriebelen, dan denk ik gelijk aan BBQ-en!Nou heb ik thuis zo’n klein tuintje dat BBQ-en daar gewoon niet mogelijk is.Wat een geluk dat we een volkstuin hebben. Vorig jaar toen Jan en ik de tuin (eind van de zomer) kochten was het ons doel daar zo snel mogelijk een grootse BBQ te organiseren!De tuin had maar één maar. Er was geen terras te bekennen.Nou, dan kopen we toch een paar zakken houtsnippers en vlonders en klaar is kees. Dit bleek geen goed idee. Iedereen zakte weg en het onkruid groeide zo snel dat de vlonders binnen een paar weken niet meer te zien waren.Ons eerste tuinproject van dit jaar was te zorgen voor een terras!Via-via konden we gratis ouderwetse grindtegels komen ophalen (na wat overleggen wou hij ze voor een aardig prijsje ook wel langs brengen). Ouderwetse grinttegels, dat klinkt gezellig. Project terras ging goed!We moesten beslist zand hebben volgens de kenners anders gaan de tegels ‘werken’, dat moeten we niet hebben. Prima, we lieten een kuub zand aanrukken.Toen kon het leggen van het terras beginnen!Ik had de tegels nog niet gezien en ik begreep meteen waarom we ze gratis hadden gekregen.Grinttegels zijn namelijk verschrikkelijk lelijk! Ik leg ze dus andersom. Tweede grote nadeel: ze zijn niet te tillen zo zwaar! Na 3 tegels zat ik al stuk, nog zo’n 40 te gaan!Het terras zoals we dat bedacht hadden, werd na de 5de tegel drastisch anders. Het ging er niet meer om hoe de tegels lagen, als ze er maar lagen. Dat het niet helemaal waterpas was, strak op elkaar, big deal.Het enige wat ik bij elke tegel dacht was: Het is voor de BBQ An, gewoon doorgaan, BBQ, BBQ…Klaar!!!Het terras was groot genoeg om met zeker 11 mensen heerlijk relaxt aan een tafel te kunnen zitten.Toen nog al het zand dat over was wegwerken. Andere tuinders hadden al over onze berg zand geklaagd (is toch niet te geloven zoiets). Waar laat je zoveel zand? In een zandbak natuurlijk. Snel een gigagat gegraven en daar kruiwagens zand in gedumpt. “Bedankt mama, een zandbak! Echt lief!” Maar ik had nog zeker 5 kruiwagens die ik ergens kwijt moest. De BBQ vuurdoop kon eindelijk beginnen. Bij een BBQ denk ik aan ongelofelijke hoeveelheden vlees, drank en lekkere sausjes. Als we vroeger thuis BBQ-den, dan was dat een happening waar iedereen aan meedeed. Wij hadden geen kooltjes, nee, wij moesten een groot vuur maken. Ik en mijn broertje zorgde dat er genoeg hout was en dan hebben we het over veel hout, het liefs twee pallets. Mijn grote broer zorgde voor het vlees, mijn moeder voor de drank en mijn zus en de rest van de gasten nam iets BBQ’s mee.Dan de hele avond lekker bikken, lachen, kletsen en als al het vlees op was: de rest van het hout opstoken en sterke verhalen vertellen.
Ik kon niet wachten. Ik had lekker veel worstjes, een paar grote scampies en nog een reuze pakket divers BBQ vlees in huis gehaald. Even bellen wie er vanavond kan. Na tien telefoontjes hield ik het voor gezien. Met z’n drieën is het toch ook heel gezellig?“Jongens, jullie kunnen hout gaan sprokkelen.“Na vijf takjes hielden ze het voor gezien en kon ik voor de rest van het hout zorgen. Als ze één worstje hebben gegeten is het veel en waarom konden we niet naar huis om lekker buiten te spelen?We zijn hier toch helemaal buiten?“Ja, maar hier zijn geen stenen dan kunnen we niet goed voetballen.”Volgend jaar project voetbalveld! Heeft er nog iemand grinttegels?
De Stek
Op mijn werk vinden nogal wat overleggen plaats. Het liefst rond lunchtijd want dan kunnen we de heerlijkste broodjes bij onze bakker bestellen.Deze broodjes zijn inmiddels bij eenieder zo geliefd dat men zelfs voor de meest stoffige vergadering aanwezig is. We zijn niet lullig met bestellen waardoor we vaak wat broodjes over hebben.Omdat ik het zonde vind deze broodjes weg te gooien neem ik ze mee en geef ze af bij De Stek. De Stek is een plek waar verslaafden en ex-verslaafden zich verpozen. Het bevindt zich gelijk achter Centraal Station Utrecht.‘Hoera daar komt mevrouw broodje!’ Laatst hadden mijn collega en ik een belangrijk overleg waar we een contract voor binnen moest halen. We hadden alles uit de kast gehaald. We zagen er tip top uit en niks, maar dan ook niks, aan het toeval overgelaten. Als kers op de taart hadden we een prachtig plekje bij Karel de V gereserveerd om in een weldadige ambiance een lunch te nuttigen. Het contract was al voor de helft binnen.De ontmoeting verliep gladjes, we hadden snel een geanimeerd gesprek en het zakelijke element stroomde op natuurlijke wijze in het gesprek door.Halverwege de ontmoeting knipoogde ik naar mijn collega. Wat ging het GOED.Na onze geslaagde lunch liepen we met de gasten mee naar hun auto. ‘Hee, daar de broodjes mevrauuw, mevrauw, mevrauww broodje!’ Ik reageerde niet meteen want ik heet nou eenmaal niet mevrouw broodje. Toen zag ik ze. Het clubje van De Stek. Nee niet vandaag, niet op dit moment.‘Ik heb geen broodjes vandaag jongens’ riep ik nog, maar dat weerhield ze er niet van zich bij ons te voegen en mee te lopen.Het gesprek verstomde meteen. Gelukkig waren de jongens van De Stek niet op hun mondje gevallen. De meest waanzinnig zinnen, overpeinzingen en wat al niet werden uitgesproken. Onze gasten voelden zich duidelijk niet op hun gemak. Bang bestolen te worden? Met hun in contact te moeten treden? Gezien te worden? Ik moet u het antwoord schuldig blijven. Het contract? Dat is niet getekend. Wellicht viel de lunch van Karel de V toch te zwaar op de maag. De volgende keer maar gewoon een broodje uit de ‘eigen doos’. Iemand anders nog een broodje?
Mooie Benen
Sinds een jaar heb ik contactlenzen wat geen overbodige luxe is. Ik heb -2 links en rechts. Daarvoor heb ik me jarenlang in een soort mist bewogen. Met een goed zicht tot 2 meter. Het leuke van zo’n mistige blik is dat je overal bekenden ziet en je hand een aantal keren per dag omhoog gaat om iemand te begroeten. Toen de mist was opgetrokken begreep ik dat ik jarenlang naar onbekenden had lopen zwaaien. Ik snapte ineens ook waarom een vader van school mij altijd zo nadrukkelijk aankijkt. (Ik had een keer tegen hem gezegd dat hij zo op mijn tweelingbroer Gijs lijkt). Ik fietste een keer door de stad en moest wachten voor een stoplicht. Aan de overkant zag ik Gijs. ‘Hallo, hee, Gijs, joehoe, pannenkoek, hier. Hee, heb je poep in je ogen?’Uhh ik denk niet dat het Gijs was.Maar nu ik alles goed kan zien heb ik weer andere begroetingen.Zo liep ik laats in het park en zwaai naar een vrouw die ik ken, ik wist alleen niet meer waarvan. Hadden we samen in de klas gezeten? ‘Hallo! Alles goed? Lekker weer he!’ Tijdens deze chit chat kon ik er maar niet achterkomen wat onze relatie is. We zeggen gedag en ineens weet ik het! Het is de vrouw van de Chinees Yin Bin bij ons om de hoek. Aardig voor iemand zijn kan je nooit teveel doen, maar kom op An zo vaak eet je geen Chinees!Niet lang geleden overkwam me iets soortgelijks.Ik kwam uit mijn werk en ik had het helemaal gehad. Het was 19.00 uur en ik had me de hele dag gek gewerkt. Ik snakte naar een sigaret en naar een biertje. Kom ik een vriendin, die in hetzelfde gebouw een lezing had bijgewoond over Amerika, tegen. Ze is lerares en was door haar collega’s uitgekozen voor een excursie naar Amerikaanse scholen. We staan gezellig te kletsen totdat er een man ons interrumpeert. Hij komt me bekend voor. Voor ik het weet geef ik hem twee kussen op zijn wang. ‘Hallo!’We praten even over Amerika en zwaaien de man vervolgens gedag.‘Ken je hem?’, Vraagt mijn vriendin. Ik kan niet op zijn naam komen maar ik ken hem ergens van.‘Ja Oliebol, dat was Willem Post, de Amerika deskundige die samen met Maarten van Rossem altijd op de tv komt als Amerika in de picture is’. Ik kijk nu al uit naar de volgende ontmoeting!
Na al die narigheid was ik echt toe aan iets anders, maar wat? Ik had energie voor tien maar liep mezelf continu in de weg. Ach joh, weet je wat we moeten doen zei mijn vriendin. We pakken gewoon ons catering bedrijf weer op en gaan het serieus aanpakken. Zo gezegd, zo gedaan, nog geen week later zaten we bij een enorm business evenement met nog 3000 beginnende ondernemers en ondernemers die wel een duwtje in de goede richting konden gebruiken. Het duurde twee dagen van half 8 tot 9 uur s'avonds met zo min mogelijk pauzes. Emil Ratelband was er niks bij. Al binnen een uur zwerden we met z'n allen met onze hand op ons hart dat we super ondernemers gaan worden. Om de 5 minuten moest je een high five aan je buurman geven om het gezegde ook werkelijkheid te laten worden. Ik heb echt alles gedaan op stoelen gedanst, contstant wisselend van plaats zodat ik me niet te veel op mijn gemak ging voelen. Heb ik als een "bij", "honing" voor andere ondernemers gegeven en raar maar waar ik voelde me er ook nog eens goed bij, sterker nog, ik kreeg er energie van. Mijn vriendin had het na 3 uur wel gezien en ook al was ik twee dagen lang bang dat alles met een verborgen camera werd opgenomen staat ons bedrijf inmiddels wel als een huis! An & Jan Catering, de catering voor iedere gelegenheid. Lekker, verrassend en divers!
Leven en dood
Nog nooit hebben dood en leven zo dicht bij elkaar gestaan.
Na een ziekbed van twee weken overleed mijn lieve vader Gert.
Al sta je er bovenop en ben je er vanaf het ziekbed tot het sterven heel dichtbij, het blijft onwerkelijk dat mijn vader er niet meer is. Twee weken na het overlijden en ik voel me nog steeds zo verschrikkelijk moe en raar. Ik laat mijn bloed prikken bij de huisarts (ik heb pfeifer geloof ik).
Na een geanimeerd gesprekje en na het bloedprikken flap ik er nog uit: “weet je wat zo raar is, het lijkt ook wel alsof ik een borsttransplantatie heb gehad”. (ik wou bijna zeggen voel maar. Maar ik kon me nog net beheersen). Ze zijn ineens zo gevoelig en groot.
Misschien moet je eerst maar een zwangerschapstest doen zegt mijn huisarts.
Nee, dat kan helemaal niet ik slik de pil al twee jaar door..hmmm en jawel ik was zwanger!
Wat een kado! Het leven gaat onverminderd door.
Een leven voor een leven. Twee zulke onverenigbare gevoelens die blijken verenigbaar te zijn.
Niets is echt moeilijk!
Het is nu juli, twee maanden geleden wisten we nog niet van niks. Niet dat mijn vader en een hele goede vriend beide verschrikkelijk ziek waren. Hoe anders is dat nu. Mijn vader heeft vijf tumoren op zijn lever en Meindert heeft longkanker met uitzaaiingen. Beide zullen ongeveer nog een jaar leven. Hoe onwerkelijk is dat! Verstandelijk weet je het allemaal wel maar je gevoel wil er niet aan.
Gister zijn we met Meindert, zijn moeder, Willemien, Bas en Anna in een huifkar naar Tienhoven gegaan. Twee mensen (vroegere buurjongen van Meindert) hebben 3 jaar in deze huifkar door Nederland en Frankrijk gereisd. Ze hebben een site die slakkengang heet en achterop de huifkar staat een kabouter met relaxt op zijn buik.Het weer zat niet helemaal mee of toch? Zo met z’n allen in een ienieminie huisje door Maarsen met vegetarische krentenbollen, kwarkbollen (lekker ding) zoals Mien en Anna ze noemen en champagne en later omdat we het zo koud hadden warme chocolademelk gemaakt op een houtkacheltje in de huifkar. Feest!
We hebben afgesproken dat we elke dag genieten en zoveel mogelijk leuke dingen gaan doen! Alle clichés blijken in zo’n situatie maar weer te kloppen, maar met rechte schouders en een grote glimlach gaan wij deze maanden samen tegemoet.
Ik vind het zo erg voor jullie zegt Meindert dan.... Het geeft aan wat voor een wereld vent hij is een man uit 1 stuk een echte genieter en een grote schat.Mijn laatste motto zei Meindert is: Niets is echt moeilijk! N.a.v. een parade voorstelling waar drie mannen in een houten kist alles doen wat je niet zou denken dat ze gaan doen en waar je anatomisch ook denkt dat kan je beter niet doen, doen ze toch.
Nu ja,
Niets is echt moeilijk .....
Mening
Ik zeg het maar gelijk dan ben ik er vanaf! Ik lees nooit een krant. Wat?! Nee ik lees geen Volkskrant, geen NRC next ga niet naar nu.nl, het AD, Parool en de Trouw laat ik allemaal links liggen het is helemaal nada nikkes noppie. Ik heb eigenlijk nooit echt een krant gelezen, ja een beetje bladeren dus ik ben bang dat dit ook niet meer gaat gebeuren. Het, Zooo nu even lekker de krant lezen moment is me dan ook helemaal vreemd. maar wat ik wel altijd heb is een mening. Over alles en iedereen ook al weet ik er praktisch niks vanaf. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld mijn broer die alles weet en onthoudt en zich verschrikkelijk ergert aan de mening van zijn zus die vaak gebaseerd is op een gevoel. Voor het vormen van een mening is het wel handig om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en feiten. Deze kan je dan vinden in jawel de krant. Nou leest Rik (mijn man) gelukkig wel de krant.
Ik hoor Rik dan vaak tijdens het eten uit en dan krijgen vaak discussies over het nieuwtje want ik ben geen kat uit de boom kijkert. Laatst sprak ik met een moeder op school over de column van Giphart in de Volkskrant en Rik had net een stukje gelezen waar we het over hadden gehad. Dus ik steek gelijk van wal, bla bla bla. Maar nu ben ik bij haar (inmiddels zijn er meer vaders en moeders bijgekomen) een echte krant lezer! Oei. Het moment dat ik door de mand val wordt steeds groter. Wanneer komt het moment dat ik eens zeg sorry, maar daar weet ik helemaal niks van...
Misschien als ik een snor en een baart heb.
Nog nooit hebben dood en leven zo dicht bij elkaar gestaan.
Na een ziekbed van twee weken overleed mijn lieve vader Gert.
Al sta je er bovenop en ben je er vanaf het ziekbed tot het sterven heel dichtbij, het blijft onwerkelijk dat mijn vader er niet meer is. Twee weken na het overlijden en ik voel me nog steeds zo verschrikkelijk moe en raar. Ik laat mijn bloed prikken bij de huisarts (ik heb pfeifer geloof ik).
Na een geanimeerd gesprekje en na het bloedprikken flap ik er nog uit: “weet je wat zo raar is, het lijkt ook wel alsof ik een borsttransplantatie heb gehad”. (ik wou bijna zeggen voel maar. Maar ik kon me nog net beheersen). Ze zijn ineens zo gevoelig en groot.
Misschien moet je eerst maar een zwangerschapstest doen zegt mijn huisarts.
Nee, dat kan helemaal niet ik slik de pil al twee jaar door..hmmm en jawel ik was zwanger!
Wat een kado! Het leven gaat onverminderd door.
Een leven voor een leven. Twee zulke onverenigbare gevoelens die blijken verenigbaar te zijn.
Niets is echt moeilijk!
Het is nu juli, twee maanden geleden wisten we nog niet van niks. Niet dat mijn vader en een hele goede vriend beide verschrikkelijk ziek waren. Hoe anders is dat nu. Mijn vader heeft vijf tumoren op zijn lever en Meindert heeft longkanker met uitzaaiingen. Beide zullen ongeveer nog een jaar leven. Hoe onwerkelijk is dat! Verstandelijk weet je het allemaal wel maar je gevoel wil er niet aan.
Gister zijn we met Meindert, zijn moeder, Willemien, Bas en Anna in een huifkar naar Tienhoven gegaan. Twee mensen (vroegere buurjongen van Meindert) hebben 3 jaar in deze huifkar door Nederland en Frankrijk gereisd. Ze hebben een site die slakkengang heet en achterop de huifkar staat een kabouter met relaxt op zijn buik.Het weer zat niet helemaal mee of toch? Zo met z’n allen in een ienieminie huisje door Maarsen met vegetarische krentenbollen, kwarkbollen (lekker ding) zoals Mien en Anna ze noemen en champagne en later omdat we het zo koud hadden warme chocolademelk gemaakt op een houtkacheltje in de huifkar. Feest!
We hebben afgesproken dat we elke dag genieten en zoveel mogelijk leuke dingen gaan doen! Alle clichés blijken in zo’n situatie maar weer te kloppen, maar met rechte schouders en een grote glimlach gaan wij deze maanden samen tegemoet.
Ik vind het zo erg voor jullie zegt Meindert dan.... Het geeft aan wat voor een wereld vent hij is een man uit 1 stuk een echte genieter en een grote schat.Mijn laatste motto zei Meindert is: Niets is echt moeilijk! N.a.v. een parade voorstelling waar drie mannen in een houten kist alles doen wat je niet zou denken dat ze gaan doen en waar je anatomisch ook denkt dat kan je beter niet doen, doen ze toch.
Nu ja,
Niets is echt moeilijk .....
Mening
Ik zeg het maar gelijk dan ben ik er vanaf! Ik lees nooit een krant. Wat?! Nee ik lees geen Volkskrant, geen NRC next ga niet naar nu.nl, het AD, Parool en de Trouw laat ik allemaal links liggen het is helemaal nada nikkes noppie. Ik heb eigenlijk nooit echt een krant gelezen, ja een beetje bladeren dus ik ben bang dat dit ook niet meer gaat gebeuren. Het, Zooo nu even lekker de krant lezen moment is me dan ook helemaal vreemd. maar wat ik wel altijd heb is een mening. Over alles en iedereen ook al weet ik er praktisch niks vanaf. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld mijn broer die alles weet en onthoudt en zich verschrikkelijk ergert aan de mening van zijn zus die vaak gebaseerd is op een gevoel. Voor het vormen van een mening is het wel handig om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en feiten. Deze kan je dan vinden in jawel de krant. Nou leest Rik (mijn man) gelukkig wel de krant.
Ik hoor Rik dan vaak tijdens het eten uit en dan krijgen vaak discussies over het nieuwtje want ik ben geen kat uit de boom kijkert. Laatst sprak ik met een moeder op school over de column van Giphart in de Volkskrant en Rik had net een stukje gelezen waar we het over hadden gehad. Dus ik steek gelijk van wal, bla bla bla. Maar nu ben ik bij haar (inmiddels zijn er meer vaders en moeders bijgekomen) een echte krant lezer! Oei. Het moment dat ik door de mand val wordt steeds groter. Wanneer komt het moment dat ik eens zeg sorry, maar daar weet ik helemaal niks van...
Misschien als ik een snor en een baart heb.